Kahramanmaraş’ta meydana gelen zelzele felaketinin akabinde meskenleri hasar gören birçok depremzede KYK yurtlarına yerleştirildi. Bir müddettir yurtlarda kalan depremzedeler 30 Temmuz itibariyle yurtlardan çıkarıldı. Yurtlardan çıkarılan kanser hastası Meryem isimli depremzede “30 Temmuz’da tadilat yapılacağı gerekçesiyle yurttan atıldık. Bizi yurttan atmasınlar diye yalvardığım konuşmaları unutamıyorum. Çok ağladık lakin gözyaşları da yarar etmiyormuş. Eşim ameliyat olacak, tedavimiz sürüyor diyorum; ‘Yapacak bir şey yok, her ne olursa olsun yurdu boşaltacaksınız’ diyorlar.” diyerek yaşadıklarını anlattı.
Şuan Ankara Büyükşehir Belediyesi’nin Ankara’da tedavi gören ve kalacak yeri olmayan şahıslar için açtığı şefkat konutlarında kaldıklarını söyleyen Meryem, yurttan ayrılmadan evvel kendilerine iki seçenek sunulduğunu belirterek “Ya memleketinizdeki konteyner kentlere döneceksiniz ya da Ankara’da kalanlar için 3 bin liralık kira yardımı sağlanacak.’ dediler. Ben kanserim, eşimin tedavisi sürüyor, hijyen olmayan bir toplu hayat alanına nasıl gireceğiz? Oradaki sıcaklığı, sinekleri, böcekleri, susuzluğu kaç kez gidip gördüler? Su için saatlerce kuyrukta bekleyen insanları kaç kez gördüler?” diye konuştu.
“3 BİN LİRAYLA ANKARA’DA HAYAT KURMAMI BEKLİYORLAR”
Kaybettiklerinin yasını bile tutamadan gayrete atıldıklarını belirten Meryem, “Her şeyimiz gitti, eşim çalışamaz durumda. Maksadım bir göz konut bulup, çocuklarımı okula yazdırıp, eşimi de çocuklarımın başına bırakmak ki ben çıkıp çalışayım. Depremzedeler için evvel memur kefil, sonra da 6 ay-1 yıllık peşin kira istiyorlar. Kiralar 10-15 bin liradan başlıyor. Benim şu anda bir bardağım dahi yok. Konutum, hayatım yerle bir oldu. Bizi yurttan atanlar, 3 bin lirayla Ankara’da bir hayat kurmamı bekliyorlar.” sözlerini kullandı.
“HER ŞEYİN ÜSTÜ KAPANDI”
Depremzedelerin unutulduğunu söyleyen Meryem “Ev bakarken ‘depremzedeyim’ dediğimde ikinci sınıf insan muamelesi görüyorum, bu çok ağır geliyor. Onun dışında biz açlığı da susuzluğu da yaşadık, cenazelerin ortasında bir lokma ekmek sırasında da kaldık. Bugün bir lokma peynir yemişiz, değerli değil, karnımız bir biçimde doyuyor. Lakin bu muamele çok ağır geliyor. Küçük çocuğum 6 ay geçmesine karşın sabahlara kadar sıçrıyor, ağlayarak uyanıyor. Unutmuyoruz, unutturmuyoruz diyorlar ya, her şey palavra, maalesef hepimiz unutulduk, her şeyin üstü kapandı.” formunda konuştu.