“Başarısız bir inşaatçıydım. Param suyunu çekiyordu ve dairemden çıkarılmak üzereydim.”
David Ditchfield, hayatını değiştirecek kaza yaşandığında 46 yaşındaydı ve çok içki içiyordu. Londra’daki hayatı yolunda gitmiyordu.
2006 yılında bu berbat ruh halindeyken, kız kardeşinin konutunda kalmak için Cambridgeshire’a gitti.
O gün bir arkadaşı onu ziyarete gelmişti ve David onu uğurlamak için istasyona gitti. Veda ederken paltosu kapanan tren kapılarına sıkıştı. Trenin hareketiyle platform boyunca sürüklenen David, raylara düştü ve kopmak üzere olan koluyla orada kaldı.
Sonrasında ameliyata alınmadan evvel “olağanüstü ve beklenmedik bir ruhani” tecrübe yaşadığını anlatıyor:
“Vücudumu terk etmiştim. Hastaneyi ve bedenime saldıran tüm acıyı geride bırakmış, huzurlu bir yerdeydim.
“O anda başımı kaldırdığımda, yavaşça bana yaklaşan simetrik beyaz ışık dalgaları gördüm. Çok parlak ve ağırdılar ancak birebir vakitte o kadar saftılar ki, onlara bakabiliyordum. Yaydıkları ışığın yavaş yavaş tüm bedenime yayıldığını ve beni güzelleştirdiğini hissedebiliyordum. “
David, melek üzere varlıkları da deneyim ettiğini anlatıyor:
“Vücudumdaki tüm yaraları güzelleştirdiklerini, acımı katman katman soyup ruhumun özüne indiklerini hissettim. Birinci defa kendimi tamamlanmış hissettim ve birinci kere o vakit, hayatım boyunca rol yaptığımı fark ettim”
David bu tecrübesinin en ağır kısmının sonu olduğunu söylüyor. Yıldızlar ve galaksiler içinde süzülme hissini, sonsuzluğa bakma hissini ve bir ışık tünelinin imgesini tanım ediyor:
“Vücudumun her bir molekülünün bu devasa beyaz ışık tünelinden yayılan sevgi dolu güçle titreştiğini hissedebiliyordum. Yaratılışın kaynağına baktığımı biliyordum. Tünel formundaki bu devasa beyaz ışık Allah’tı. O kadar sevinçle doluydum ki.”
David’in tanım ettiği uyanışının anlık tesirleri yanında, onda, kalıcı tesirleri de oldu. Bugün kainattaki güçle bir olmaya, ağır bir tatmin hissini hissetmeye devam ettiğini söylüyor.
Kazadan sonra ağır yara alan kolunu tekrar kullanmaya başladı ve bugün artık vefattan korkmuyor.
Herhangi bir eğitimi ve tecrübesi olmamasına rağmen klasik senfoniler besteledi ve güzelleşme tecrübesini tasvir ettiğini söylediği sahneler çizmeye başladı.
Besteleri mahallî orkestralarca icra edildi. Tablolarından biri ise şu anda ABD’nin Washington kentindeki İncil Müzesi’nde sergileniyor.
Ancak David, yaşadığı tecrübeyi dini bir tecrübe olarak görmüyor ve kendisini manevi biri olarak tanımlamayı tercih ediyor.
David Ditchfield’ın Hayatın Tüneli ismini verdiği tablosu
Doktor Steve Taylor, insanların yaşadıkları ağır acılar ile manevî tecrübeleri ortasındaki ilişkiyi inceleyen bir psikolog.
David’in anlattığı üzere manevî deneyimlerin şaşırtan derecede yaygın olduğunu ve bunun da giderek artan sayıda insanın kendilerini manevi olarak tanımlamasına yol açtığını söylüyor.
“Ölüme yakın bir tecrübe yaşadığınızda, bu o kadar inanılmaz ve ağır bir durumdur ki, o ana kadar oluşturduğunuz gerçeklik vizyonunuz sonsuza kadar değişebilir.
Leeds Beckett Üniversitesi’nde öğretim vazifelisi olan Dr. Taylor, “Bu durum çoklukla hayata laik açıdan bakan insanların başına gelir. Üstelik sonrasında klâsik manada dindar biri de olmayabilirler” diyor.
Bazı tanınan bilimsel teoriler, bu cins tecrübelerin, kişi vefata yaklaştığında beyindeki oksijenin eksilmesinden kaynaklandığını öne sürüyor.
Ancak Hekim Taylor, bu alandaki araştırmaların sonuçsuz olduğunu ve bunlara yönelik dengeli bir bilimsel açıklama bulunamadığını söylüyor.
Ayrıca bunların standart bilimsel gerçeklik görüşüyle çelişmesi nedeniyle de bir tabuyu olduğunu kaydediyor.
Dr Taylor, “Bu tecrübeler, şuurun kesinlikle beynin üretimi olmayabileceğini ve şuurun vücudun vefatı sonrasında da var olabileceğini gösteriyor” diyor.
Bu çeşit tecrübeleri konuşabilmek için aradığı takviyesi görememesi Gigi Strehler için zorlayıcı oldu.
2014 yılında hastanede yapılan müdahale ile mevtten dönmesi sonrası kendi tecrübesini yaşayanların katılabileceği bir küme kurdu.
Gigi Strehler kendisinin, ışık tüneli olarak isimlendirilen şeyden çok “bir boşluk” yaşadığını anlatıyor:
“Bir hiçliğin içindeydim ve hiçbir yerdeydim. Tam bir huzur ve sevgi hissiyle doluydu. O anda Gigi değildim fakat tekrar de vardım. Ne olduğunun farkındaydım”
Gigi Strehler
Aktör olan Strehler o tecrübe sonrası kuantum fiziğini anlayabilmek üzere ferdî değişimler yaşadı.
Bu da onu, yıllar boyunca sürecek ve dini gelenekleri de içerek bir cevap arayışına itti.
Ancak varolan metinlerin hiçbiri onu tatmin etmedi.
“Deneyimlerim bana farkındalığımızın ve varlığımızın tüm insan üretimi şeyleri aştığını öğretti. Buna rağmen inanılmaz derecede birbirimize bağlı olduğuna inanıyorum.”
Benzer bir tecrübe yaşayan David Ditchfield’ın da bakış açısı Strehler’a misal. O da kendisini son derece manevî, dini geleneklere saygılı olarak tanımlıyor lakin dindar biri olmadığını söylüyor.
David ve Gigi’nin anlattığı tecrübelerden çok etkilendiğini gizlemeyen Tabip Steve Taylor, bunların birçok kişi için, “kabul edemeyecek kadar gizemli” olduğunu da kabul ediyor.
Taylor, “İnsanoğlu olarak gerçeği bilimsel olarak açıklayabildiğimiz için kendimizle gurur duymayı seviyoruz. Lakin anlamlandırılamayacak kadar tuhaf olan kimi şeyler var.” diyor.