Bilgehan Uçak*
14 Mayıs sabahı bile bir ortada olmanın hoşluğunu anlatan, “birleşe birleşe kazanacağız” sloganında kenetlenen, kutuplaşmanın olmadığı bir ülke hayali kuran pek çok insan, seçim sonuçlarının açıklanmasıyla birlikte büyük bir hayalkırıklığı yaşadı ve dönüp baktığında “suçlu” olarak Altılı Masa’yı gördü.
Buna bir de muhalefetteki bütün partilerin kongre süreçlerini ekleyin.
Eşikte bizi yepisyeni bir tehlike bekliyor artık.
Muhalefetin git gide bölünmesi, partilerin içinden matruşka misali daha küçük particiklerin çıkması, ayrışma, muhalefet içinde birbirine rakip olma, güçlerini birleştirerek daima bir arada demokrasi gayreti vermek yerine zayıflama…
Bu mu istediğimiz?
Böyle mi kazanacağız seçimleri?
İktidar, bütün devlet imkânlarını başta İstanbul’la Ankara’yı geri kazanmak üzere belediye seçimlerine boca edecekken muhalefet ayrışarak, radikal telaffuzlara savrularak zafer elde edeceğini mi sanıyor?
Ne oldu, hani bu “son seçim”di?
Son seçimi kaybettiysek, iktidar Rubicon’u geçti demektir.
Peki, biz nasıl savunacağız kendimizi?
Ayrışarak mı?
En büyük muhalefeti, birbirimize yaparak mı?
İktidara bir, kendimize on söyleyerek mi?
Demokrasi, insan hakları, rasyonel iktisat, parlamenter sistem diyen benzerliklerimizi mi öne çıkaracağız yoksa nüanslar üzerinden birbirimize rakip mi olmaya çalışacağız?
Bu rekabet kime fayda?
Kim yararlı çıkar muhalefetin bu rekabetinden Allah aşkına?
Şunu kabul edelim; muhalefetin özeleştiri vermesi koşuldur.
Ama bu ayrışma iklimini yatıştırmak ve tekrar kenetlenmek de bir o kadar gereklidir.
Altılı Masa’yı oluşturan Genel Liderler ortasında iktidara yaranmaya çalışmak üzere süfli heveslere kapılan, birinci davette tası tarağı toplayıp koşarak kendisine yeni bir şemsiye arayan kimse çıkmadı.
Orada bir kültür, bir kıssa, bir yaşanmışlık var zira.
Bakın, seçim sonuçlarının bize gösterdiği somut gerçeklere kulak tıkayan siyasi hareketler uzun ömürlü olamayacaklar.
AKP’ye kuruluşundan bu yana en düşük oyu veren seçmenin şayet Gelecek’le DEVA’ya kâfi teveccühü göstermediği düşünülüyorsa, bunun yegâne sebebi farklı çatılar altında olmalarıdır.
Birlik imajı verememeleri, birlikteliğin gücünü, o büyük sinerjiyi gösterememeleridir.
Ahmet Davutoğlu, yola birlikte çıkılmasını istediğini fakat DEVA’nın buna yanaşmadığını açıklamıştı.
Gelecek de, DEVA da Türk siyasetinde yer edindiler, yeterli birer muhalefet partisi olarak çekişmelerle bezeli çorak siyasi hayatımıza çok değerli evraklar kazandırdılar lakin gelinen noktada güçleri birleştirmek kaçınılmazdır.
Birlikten kuvvet doğar.
Evet, daha evvel de rencide edici birtakım açıklamalar yapıldı ancak bir sefer daha dünün dünde kaldığını, bugün artık yeni bir şey söylemenin elzem olduğunu haykırmamız gerekiyor.
Niyet berrak olduktan sonra güçleri birleştirmenin formülleri bulunur, kâfi ki herkes şu anki hali hakikat analiz etsin.
“Azıcık aşım, ağrısız başım” diyerek iktidar alternatifi olmamayı kabullenmek sizin içinize siniyor mu bilemem ancak benim içime hiç sinmiyor.
Muhalefet şu anda bir kalp krizi geçiriyor ve hayata dönebilmesi için ona “şok tedavi” uygulamak elzemdir.
Bu iki partinin mahallî seçimlere başka ayrı girmelerinin büyük bir kusur olacağı kesin.
Neden birbirimize rakip olalım, neden güçlerimizi bir ortaya getirerek iktidara en düşük oyu veren, alternatif arayan seçmene en gerçek adres olduğumuzu göstermeyelim?
Bu tehlikeyi görüp yeni kurallara nazaran konumlanmalıyız.
Davutoğlu’nun geçen gün Fox’ta yaptığı “bir ortaya gelelim” davetine DEVA Genel Merkezi tarafından verilen karşılığı üzülerek okudum.
Birlikteliğin bu iki partiyi güçlendireceği, lokal seçimlere daha güçlü adaylarla girilmesinin ve kimi belediyelerin kazanılmasının yolunu açacağı aşikarken ısrarla başka durma fikri seçmene nasıl anlatılacak?
Bir parti diyor ki, biz her türlü şartı konuşmaya hazırız kâfi ki güçlerimizi birleştirip iktidara karşı en önemli alternatifi oluşturalım.
Parti birleşmesi mi, küme mu, çatı parti mi, öteki bir şey mi kıymetli değil, o kısmı teferruat zira.
Niyetiniz hayırsa ve o yolda kararlılıkla gitmeye cüretiniz varsa, en hakikat formülü bulabilirsiniz.
Altılı Masa’da bir buçuk sene birlikte oturup ortak metinlere imza atılmadı mı?
Teşkilatlar parti ayrımı yapmadan bir ortada çalışmadı mı?
Kurullar en uzman metinleri yazarken yan yana değiller miydi?
“Gelecek’le DEVA daha kendi ortasında birleşemiyorken bütün muhalefeti nasıl birleştirebilir?” diye düşündürtmemeliyiz seçmene.
Ama yazının bir “ricacılık” içerdiği sanrısına kapılınmaması için son bir şey söylemek istiyorum.
Anlaşılan kimi beşerler muhatap oldukları davetleri işittiklerinde kendilerine muhayyel pahalar vehmediyor, devaynasının karşısında vazgeçilmez kahramanlar oldukları sanrısına kapılıyorlar.
Kimse kimseye muhtaç değil, sorun bu ülkenin bir an evvel demokrasiye geçmesi için herkesin elinden geleni yapması, en büyük fedakârlıkları konuşmak için asla tereddüt etmemesi.
DEVA’daki birbirinden bedelli yöneticilerin, teşkilat mensuplarının ve partiye gönül verenlerin bu açıklamayı benimsemediğine inanıyorum.
Koltukmuş, makammış, şuymuş buymuş…
İsteyen hepsini alsın, kâfi ki ülkenin düze çıkması için bir adım atılsın.
Damlanın çınara, çınarın damlaya, toplumun bu buluşmaya muhtaçlığı var.
Birleşe birleşe kazanmaktan öteki talihimiz yok zira.
*Gelecek Partisi Genel Lider Danışmanı