Şeker Boykotu Köleliğin Sona Ermesine Nasıl Yardımcı Oldu?
18. yüzyıla gelindiğinde şekerle tatlandırılmış çay içmek milyonlarca İngiliz hanesinin temel gereksinimiydi. Bu da şeker fiyatını düşük tutmak ve daima artan talebi karşılamak için gerekli olan aşağılık köle ticaretini körüklemeye yardımcı oldu.
Greenwich Kraliyet Müzeleri’ne nazaran, 1662 ile 1807 yılları ortasında İngiltere üç milyondan fazla Afrikalıyı köle olarak Amerika’ya kaçırmıştır. Bunların birden fazla Karayipler’de insanlık dışı şartlar ve yüksek vefat oranlarıyla ünlü şeker plantasyonlarında (Ticari ve sanayi maksatla büyük ölçekle bitki üretimi için kullanılan ziraî alan ve işletme.) çalışmaya başladı. Kestirimlere nazaran 18. yüzyılın sonuna kadar 400.000’den fazla köle bu süreçte hayatını kaybetmiştir.
İngiltere ve Amerika’daki Hıristiyan Kuveykırlar (Mevcut Hristiyan mezheplerinden ve tarîkatlarından şad olmayanlar tarafından 17. yüzyıl ortalarında İngiltere’nin kuzeybatısında ortaya çıkmış bir mezheptir.) köleliğe karşı harekete öncülük etti. Sınıf ayrımlarını reddederek köleliği kendi prensipleriyle çelişkili olarak gördüler. Şeker, açgözlülüğün yozlaştırıcı gücünü temsil etmeye başladı ve Kuveykırlar, etik tüketici tercihlerinin siyasi görüntüyü şekillendirmedeki gücünü anlamaya başladılar.
Bu fikirler, İngiliz Parlamentosu’nun 1791’de köleliğin kaldırılmasına yönelik bir tasarıyı reddetmesinin akabinde aktivistlerin şeker boykotu başlatmasıyla kalıcı hale geldi.
William Fox, 1791 tarihli şeker aykırısı bir broşürde “Kullanılan her yarım kilo şekerle iki ons insan eti tüketmiş sayılırız.” diye haykırıyordu. Kimi hesaplara nazaran bu hareket, İngiltere’de 400.000’den fazla insanın dayanağını aldı ve Atlantik’in öbür yakasında da daha fazlası, Batı Hint Adaları’ndan gelen şeker talebini düşürdü.
Doğu Hindistan’da şeker kaseleri “Köleler tarafından yapılmayan” şekerlikler 1820’lerden 1830’lara kadar tanınan oldu.
NPR, 1800’lerin başlarında “şeker yemek, bugün oturma odasında fildişi sergilemek ne kadar kabul görüyorsa o kadar kabul edilebilirdi.” diyor. 1820’lerde, kölelik aksisi sloganlarla süslenmiş şeker kaseleri tanınan bir trend haline gelmiş ve tüketiciler bunun yerine Hindistan’da üretilen şekeri tercih etmeye başlamıştı.
Kölelik aksisi hareketin baskısı nedeniyle 1807’de Kral III. George, Köle Ticaretinin Kaldırılması Yasası’nı imzalayarak Britanya İmparatorluğu’nda köle ticaretini fiilen yasakladı. Bununla birlikte, birçok köle taciri yeni yasaya karşı geldi ve kölelik Karayipler’de var olmaya devam etti. Bu durum 1820’lerde bir diğer şeker boykotuna yol açarak hükümet üzerinde baskı oluşturdu. Bununla birlikte İngiliz köleliği lakin 1833 yılında Köle Azat Etme Yasası ile kademeli olarak sona erdi.
Çoğu insan hareketi Thomas Clarkson ve William Wilberforce ile ilişkilendirse de, bayanlar ve çocuklar boykotun teşvik edilmesinde ve mesken tüketimine karar verilmesinde kıymetli bir rol oynamıştır. Exeter Üniversitesinde yapılan bir araştırma, kölelik aksisi çocuk edebiyatının üretimine ve Gürcü çocukların şekerle yapılan eserleri yemeyi reddederek oynadıkları role dikkat çekmiştir.