Gazeteci ve müellif Barış Terkoğlu, Barış Pehlivan’ın mahpusa girmesini ülkenin muhalefetsizleştirilmesinin sonucu olarak gördüğünü söz etti.
BirGün Pazar’a konuşan Barış Terkoğlu, “Türkiye’de son periyotta muhalefet kavramı, CHP’nin seçim stratejisine, ittifaklarına, içindeki tansiyonlara indirgendi. Elbette buna bir ölçü iktidarın sopası da mecbur bıraktı. Fakat ‘CHP bunu kendi kendisini yaptı” dedi.
Terkoğlu şu açıklamaları yaptı:
Ekonomiye, tabiata, yoksulluğa, eğitime… dair telaffuz bu kadar acilken, pratikte de olmayan bir muhalefet ile nasıl bir gelecek tasavvuru kurulabilir? Bu üçgeni birebir vakitte Kemal Kılıçdaroğlu, Ekrem İmamoğlu ve Özgür Özel bağlamında da kurabiliriz. Sizce CHP bu türlü bir üçgenle nereye varır?
-Bu devirde daha çok hatırlatma gereği duyuyorum. Biz gazeteciler, rastgele bir partinin temsilcisi, sözcüsü, hizipçisi olamayız. Kalemimizle partileri dizayn etme hareketine de girişemeyiz. Bunu hatırlatma nedenim, o denli yahut bu türlü, seçim sonrasında aksinin ön plana çıkmış hatta en çok görünen olması.
Sorunuza gelirsek, ben, bir sefer muhalefet kavramının CHP’ye sıkıştırılmasını yanlış buluyorum. Bir ülkede bayana şiddeti önleyen yasalar kaldırılırken, çocuk istismarcıları affedilirken sokakta çığlık varsa muhalefet vardır. Emeklisi, emekçisi, memuru adeta harçlıkla yaşamaya zorlandığında meydanında hareket varsa muhalefet vardır. Üniversiteleri yok edilirken amfilerinde tartışma varsa muhalefet vardır. Yolsuzluklar, adaletsizlikler, hukuksuzluklar yazılabiliyorsa, konuşulabiliyorsa muhalefet vardır. Uzatmayayım, bunlar yoksa muhalefet de yoktur.
Türkiye’de son devirde muhalefet kavramı, CHP’nin seçim stratejisine, ittifaklarına, içindeki tansiyonlara indirgendi. Elbette buna bir ölçü iktidarın sopası da mecbur bıraktı. Lakin öte yandan “CHP, seçim, sonra tekrar CHP yeniden seçim” çizgisine çekilerek kendi kendisini de bunu yaptı. Cumhuriyete dair, laikliğe dair, bayan özgürlüğüne dair, emekçi sınıfına dair her türlü kelam “şimdi sırası değil” diye ertelendi. Sonunda seçim kaybedilip, CHP de iç arbedelere gömülünce yeni bir tehlike belirdi: Ülkenin muhalefetsiz kalması. Haliyle muhalefetsiz demokrasinin, demokrasinin de sonunu getirmesi.
İşte bu tablo içinde gelecek tasavvurunu programsız, stratejisiz, hareketsiz tartışan, sırf bireylere indirgeyen CHP içi tartışma; ne muhalefete bir taraf gösteriyor, ne ülkeye bir gelecek çiziyor. Açık söyleyeyim ben dahil kimseye heyecan da vermiyor. Üstelik birbirlerine belaltı vuran hizip hengameleri muhalefet etmenin havasını da kirletiyor.
Muhalefet partilerinin Barış Pehlivan ile ilgili tavrını nasıl değerlendirirsiniz?
Göz nazaran gerçekleşen, mahzur olunamayan bir tutukluluk ve sonrasında rutin cezaevi ziyaretleri… neredeyse herkes için bu böyle…
Muhalefet partilerinin AKP’yi bu alanda olsun durduracak bir tavrı sizce nasıl kelam konusu olabilir?
Mesele Barış Pehlivan problemi değil, adalet ve hukuk problemi. Muhalefetin bu bahiste asıl misyonu insanların haksız yere hapishaneye girmediği bir nizamı korumak. Bunu da herkes için yapmak. Bana sorarsanız Meclis’te de sokakta da yapılacak çok şey var. Düşünün, Barış’ın faydalandırılmadığı infaz düzenlemesi Meclis’ten geçerken muhalefet Meclis’te neredeyse yoktu. Yalnızca 5 dakika konuşuldu. Hala de AYM’ye götürülemedi. Bu güç periyodun muhalefetinin bu sıkıntı periyoda nazaran olması gerekir. Açıkçası bu türlü bir hazırlık göremiyorum. Haliyle Barış’ın mahpusa girmesini ülkenin muhalefetsizleştirilmesinin sonucu olarak görüyorum.
Cumhuriyetin laik yönelimli 100 yıllık tarihinin reddiyesi, hatta tasfiyesinin dinî tematik icraat ve telaffuzlarının de en ağır olduğu evredeyiz. Eğitim sistemi başta, tüm devlet aygıtlarında belirleyiciler. Piyasayla bütünleşmekte de sorun yok; her bir ferdi, her bir cemaati sistemle pek uyumlu.
Rejimin bu devlet tertibi içinde cumhuriyeti, laikliği, kamusal yapıyı en çok hangileri tehdit ediyor, en tehlikelisi hangisi?
Cumhuriyet topyekün bir hücumla karşı karşıya. Fiilen savunulacak bir kurum da tahminen de kalmadı. Tekrar kurulması gerekenlerden kelam edebiliriz. Eğitim neyse ordu o, yargı neyse iktisat de o. Bu açıdan önümüzdeki devrin en büyük sorunu, iktidar için bu yıkımı resmileştirecek bir anayasa yapmak. Muhalefet meselesini da o vakte kadar dümdüz ederek bitirmek. Önümüzdeki tehlike bu…