*Fehmi Koru
Bir dostum Türkiye’nin bir çok vilayetinde ve kimi ilçelerde çok özel imam hatip okullarının faaliyet gösterdiği haberini verdi.
Okulların müdürleri eğitim takımlarını kendileri seçebiliyorlarmış…
“Kartal imam hatipler çoğalıyor” dedi o dost, biraz da kaygıyla.
Endişelenmeli miyiz?
Kendi hesabıma kaygım yok; fakat endişelenenleri de anlayabiliyorum. “Bir tek imam hatip -Kartal’daki- vardı ve mezunlarıyla kamuda en kıymetli yerlerde bulunuyorlar; yüzlercesi ile neler olmaz” diye düşünülüp rahatsızlık duyulduğu meydanda.
Gerçekten telaş duyacaksam, ‘çok özel’ denilen okullardan mezun olacak gençlerin muvaffakiyetleri ismi önünde ‘çok özel’ yazmayan o tek okul kadar olacaksa o vakit kaygı etmeye başlayabilirim.
Henüz o etraftan göz dolduran, aşikâr alanlarda sivrilmiş, bırakın dünya çapında olmayı ülke çapında bile bir parlak örnek çıktığını bilmiyorum.
Varsa da benim bilgim dahilinde değil.
Görebildiğim kadarıyla, uzun yıllar boyunca ülkede eğitim düzeyi açısından ‘çok özel’ diye bilinen aşikâr başlı eğitim kurumları bile -örnek: Boğaziçi Üniversitesi-, son periyotta, eski parlaklıklarını kaybettiler; kimileri kaybetmemek için direniyor.
“Kaybettirildiler” diyen de var buna.
[Muhafazakar topluluk bir vakıf üniversitesi ile -Şehir Üniversitesi- kalite arayışı içerisine girmişti; o da kapattırıldı.]
Türkiye’de genel eğitim maalesef sönük. Son Yükseköğretim Kurumları İmtihanı (YKS) imtihanı sonuçları ‘sönük’ sıfatını bile hak etmeyecek durumda. 100 bin lise mezunu imtihanda sıfır çekmiş bulunuyor.
Son imtihanın kısa bir tablosunu Karar yazarı İbrahim Kahveci’nin bugünkü yazısından aktarıyorum:
“40 matematik sorusuna 7,37 hakikat karşılık verebilmişiz.
20 fen sorusunda ise 2,91 yanlışsız karşılığımız olmuş.
14 fizik sorusunda ise 2,18 doğruda kalmışız.
12 ideoloji sorusuna ise 2,43 yanlışsız yanıtla yetinmişiz.”
Gelecek yılın imtihan sonuçlarının bu yılınkinden daha âlâ olacağını sanmıyorum.
[Bilenler bu yılın imtihan sorularının evvelki yıllardan nispeten daha kolay olduğunu söylemekte. Gelecek yıl sorular daha da kolaylaşabilir lakin sonuç fazla değişmeyecektir.]
Kalite her yıl biraz daha düşüyor zira. Sistem yeterli öğrenci yetiştirmeyi amaçlamıyor; sistemi uygulatan politikler de ‘milli eğitim’de ‘milli’ olmaya ‘eğitim’den daha fazla ehemmiyet veriyorlar. Ortaya çıkan tablo ortada.
Gençleri üniversal ölçülerde yetiştirmeye kıymet verilmiyor ülkemizde.
60-65 yıl evvel ben nasıl okuduysam benim torunum da aşağı üst birebir cinsten bir eğitimden geçiyor. Ben okullu olduğumda ülkede televizyon yoktu, bilgisayarlar günlük hayata girmediği üzere internet de son 15-20 yılın yapıtı. Akıllı telefonlar, tabletler son 20 yıla kadar bilimkurgu romanları ile kimi sinemalarda birer hayal olarak yer alıyordu.
Sıradan insanları, öğrencileri bir tarafa bırakalım, bilim insanlarımız bile, 20-30 yıl öncesine kadar, kendi alanlarında çıkan rastgele bir yapıttan fakat neden sonra haberdar olabiliyorlardı. Kitapları edinebilmeleri için zahmet çekmeleri gerekiyordu.
Artık 12-15 yaş ortası gençlerin elinde internet ilişkili akıllı telefonlar ve tabletler var. Herkes istediği yapıtı birebir gün edinebiliyor, okuyabiliyor. Her alanda araştırmacılar öteki ülkelerdeki düzeyli bilim insanlarıyla daima temas halinde olabiliyorlar.
Eğitim ise 60 yıl öncesinden farklı değil.
Gençlerin diğer gençlere fark atanlarının gözleri eğitimlerine yurtdışında devam etmekte. Kaliteli mezunlar ise hayatlarını diğer ülkelerde kurmanın fırsatı peşindeler.
Ve maalesef, devletin üzerine titizlendiği meslek alanlarından gençler -doktorlar, mühendisler ve diğerleri-, devletin ve ailelerinin yüksek fedakarlıklarıyla okudukları halde, kendilerini öbür ülkelere yararlandırıyorlar.
Aileler de teşvik ediyor bunu, devletin izlediği siyasetler da bu sürecin hızlanmasına hizmet ediyor.
Sonunda her alanda sıradan bir imaj ülkeye hakim oluyor. Meseleler sıradan ortamlarda daha da büyüyor, tahlil yerine çözümsüzlük günü belirliyor.
Dünyanın ileri sayılan her ülkesinde kalitesiyle ünlenmiş, sıradışı mezunlar veren okullar ve üniversiteler vardır; oralardan mezun olanlar ülkelerini daha ileriyi taşırlar. Bu sebeple de, o kurumların üzerine her ülke titizlenir.
Bizde nedense her alanda olduğu üzere eğitim alanında da kaliteden güya hoşlanılmıyor. Güya hiçbir kurumun başkalarından daha önde yahut ileride olması istenmiyor, sıradanlaşma yaygınlaştırılıyor. Güya bir el biraz üstte olanı aşağıya çekmekle meşgul.
Yazık ediyoruz çocuklarımıza. Yazık ediyoruz gençlerimize. Yazık ediyoruz ülkemize.
İmam hatip okulları ortasından bazılarının ‘çok özel’ olarak kurgulanması nasıl bir sonuç verir?
Sizce bu imtihan sistemiyle bedellendirilen muvaffakiyete başarı denebilir mi?
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.