Fehmi Koru*
‘Kurban bayramı’ yaklaştığında her yıl televizyon kanallarının haber merkezlerini bir heyecanın sardığını kestirim ediyorum…
Başına buyruk kurbanlık bir hayvanın kaçması takibi heyecanı…
Nereden bulunacak bu çeşit bir hayvan?
Sonunda bulunuyor ve akşam haberleri ekseriyetle o haberin birbiri gerisine tekrarlanan manzarasıyla başlıyor…
Kendi hayatımda hiç o denli bir olayla karşılaşmadım. Ne kurbanlık hayvan kaçtı gözümün önünde ne de hayvanı kesecek kişi kendini yaraladı…
Daha çok tertip yanlışlıkları yaşanırdı bayramın birinci günü. Kesme aksiyonunu üstlenen kişi yahut kurumun kelamında durmadığına, birinci gün için vaat edilen aksiyonun ikinci güne sarktığına şahit oldum.
Yıllar evvel daha organize bir kısmı sayesinde yaşayacağımız umuduyla her vilayette çok sayıda şubesi bulunan bir market zincirinin ‘‘Bu işi en düzgün biz yaparız’’ savına kandığımızı ve sonunda pişman olduğumuzu hatırlıyorum.
Herhalde o market zinciri vakit içerisinde daha sistemli hizmet sunmayı öğrenmiştir, lakin biz o yanlışlığı bir sefer daha denemek istemedik.
Bu yıl bulunduğumuz yerden neredeyse iki saat uzaklıktaki bir hayvan çiftliğinde kesilecek bir danaya ortak oldum.
Vaatler çok iddialıydı. 24 saat evvelce sonraki gün kesitin ne vakit yapılacağı bildirilecek, o saatten kısa müddet sonra çiftliğe gittiğimizde şahsıma düşen et hissesi poşetlere konulmuş halde tarafıma teslim edilecekti. Kesilecek hayvanın yedi ortağından biri olarak ödemem gereken ölçüsü da bayram günü kesim yerine gittiğimde ödeyecektim.
Gerçekten de arefe günü bizim kurbanın kesim saatinin 08.45 olduğu iletisi geldi. Sonrasında arandım ve benden kesim için kelamlı dini vekalet alındı.
Bayram sabahı kesitin daha da erkene alındığına dair bir ileti alınca içimden ‘‘İnşallah, hayal kırıklığı yaşamam’’ kanısı geçti.
Fazla tez bende bu türlü hisler uyandırır.
Hayal kırıklığı yaşamak bir yana, hayatımın en kısa kesim mesaisiyle karşılaştım.
O uzak yolu kat edip evvelce gönderilmiş pozisyonu takip ederek hayvan çiftliğine vardığımızda ortağı olduğum hayvanın nitekim bildirilen saatten de evvel kesildiğini, etlerin niteliğine nazaran ayrılıp üç farklı torbaya doldurulduğunu ve beni beklediğini öğrendim.
Çiftiğin bu harekete ayrılmış kısmında sırası gelen hayvanların tekbirler eşliğinde ve besmeleyle kesildiğini uzaktan gözlerken, oğlum, sorumludan, evvelden hazırlanmış üç torbayı teslim alıyordu. Bu ortada, çiftlik sahibi de, orada bulunan ve kurbanlarının kesilip kendilerine teslim edilmesi için vaktin gelmesini bekleyen insanlardan helallik talep ediyordu.
Kesim ve ayrım masrafı için ne verecektim?
Hiçbir şey.
Tersine, bana daha evvel bildirilmiş sayının yanlış olduğu ve bin TL daha az ödeyeceğim söylendi.
Şaşırdım.
‘‘Demek size o sayı söylenmişti ha, tamam alayım’’ denilmesi pekala mümkünken, ‘‘Yanlış söylemişiz, bin TL daha az vereceksiniz’’ denmesi beni şaşırttı.
En değerlisi de, bütün hareketin büsbütün sağlıklı bir ortamda gerçekleşmesiydi.
Akşam saatlerinde birlikte kavurmaya kaşık salladığımız dostlara bu tecrübesi biraz da överek anlattığımda, o kadar uzağa gitmemize gerek kalmadan, yaşadığımız yere yakın birkaç noktada daha benzeri kesim yerleri bulunduğunu öğrenecektim.
Dün akşam televizyon izleyemedim, o sebeple kaçan hayvan haberinin bu yıl da tekrarlanıp tekrarlanmadığını, bu defa de bir yerlerde kurban aksiyonunun, sıhhatsiz ortamlarda, acemi kasaplar elinde, hayvanlara eziyet edilerek yerine getirilip getirilmediğini bilemiyorum.
Galiba Türkiye kurban aksiyonunu dinin de tavsiye ettiği hijyenik kaidelerde yerine getirme işini sonunda öğrenmiş durumda.
Hiç değilse benim dünkü tecrübem o istikamette.
Sevindim ve sevincimi paylaşmak istedim.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.