Küçük Hoş Şeyler Dükkânı
Ertuğrul Özkök
Michelin yıldızlı masada eski Türkiye’den bir dinozor, 2 panda ve bir Kafka kahramanı
Önceki akşam bizim “Eski mahalleden” 4 arkadaş bir ortaya geldik.
Eski mahalle dediğim, bundan 15 yıl öncesinden itibaren sistematik bir biçimde “Eski Türkiye” diye aşağılanmaya çalışılan devrin merkez medyasının 4 mensubunu kastediyorum.
Masadaki 4 kişinin esgali şöyle belirlendi
Dördümüz de tıpkı kümede çalışıyorduk.
Şu an içimizden yalnızca biri klasik medyada yazmaya devam ediyor.
Ama işini de, beni hayran bırakacak halde yeterli yaparak sürdürüyor.
Sedat Ergin o…
Öteki Serdar Turgut…
Dördüncü de Oray Eğin…
Ben artık 76 yaşımdayım. Sedat 66, Serdar 67 oldu.
Oray ise şimdi çocuk…
44 yaşında.
Yaş ortalamamız 63…
Ama ortalamayı sağ olsun Oray düşürüyor.
Yoksa Sedat, Serdar ve beni alırsanız 69 oluyor.
Coachella’daki sahnede yaş ortalaması 72’ydi
Aklıma altı yıl evvel Coachella’da izlediğim, 3 gece süren Desert Trip konserleri geldi.
Rolling Stones, Bob Dylan, Paul McCartney, Neil Young, Roger Waters ve The Who çıkmıştı.
Bütün 60’lı, 70’li yıllarım orada sahnedeydi.
Sahnedekilerin yaş ortalaması 72 idi.
Ama üç gece boyunca onları dinlemeye gelen 70 bin seyircinin yaş ortalaması 52 idi.
Yani 80 yaşında olan da vardı, 20 yaşında olanı da…
Yine de fotoğrafımız CHP’nin kurtarıcı “Deja Vu” takımından iyi
Bizim durumumuz da artık böyle…
Her gün yazılarımız ve işlediğimiz hususlarla, bizi izleyenlerin yaş ortalamasını düşürmeye çalışıyoruz
Yani CHP’yi kurtarmaya soyunan Altan Öymen, Hikmet Çetin, Murat Karayalçın fotoğrafındaki Deja Vu nostaljisine düşmeden “Vintage” bir tad bırakmaya çaba ediyoruz..
En azından Oray fotoğrafa düzgün bir botoks tesiri yapıyor.
İki Michelin yıldızının tam karşısındaki mahya Yemeği Türkiye’nin iki Michelin yıldızlı tek şefi Fatih Tutak’ın The Peninsula Oteli’nin roofunda açılan “Gallada” restoranında yedik. Fatih Tutak’ın yeni konsepti: İpek Yolu Fatih Tutak’ın Michelin aldığı Turk isimli restoranına iki kez gittim.
Adana kebaplı Çin damplingi nasıl bir şey? Girişteki domates salatası, çok farklı biçimde işlenmiş ton saşimi ve dumpling yani Çin mantısı harikaydı. Michelin’in zorlayıcı hudutları kalkınca Fatih Tutak farklı bir yerde, farklı bir mutfağı denemiş ve Michelin yıldızın getirdiği zorlamaları aşarak daha geniş yelpazeye sahip hoş bir menü hazırlamış. |
Masadakiler – Eski mahallenin Kafka kahramanı: Sedat Ergin
Tabii sonradan “Old Street Boys” olarak özel sohbetimiz başladı.
Eski mahallenin çocukları bugün ne yapıyor?
İçimizde en meşgul durumda olanımız Sedat Ergin’di…
Çünkü 2 aydır ağır bir taşınma telaşı içinde.
Yeni bir meskene geçiyor ve bu ortada kardeşini kaybetti.
Üç aydır göremiyorduk onu ve ben gidip konuttan zorla çıkartıp, mevcutlu olarak getirdim.
Bana nazaran Sedat, eski medya mahallesinin bir “Kafka kahramanı…”
Yazılı medya bütün dünyada süratle bitiş noktasına giderken, o, Hürriyet’teki köşesine tıpkı ciddiyetle ve uğraşla devam ediyor. Artık zorla yaşayan bir medya anlayışını ısrarla sürdürüyor.
Bizim mahallede Batılı ölçülerle çalışan çok az sayıda gazeteciden biri.
Kendi hisseme bu sıkıntı günler sırasında yazılarının eksikliğini hissettim.
Hürriyet’in taşıyıcı markalarından biri olduğu kesin.
Serdar “Öteki Türkiye’yi” terk edip nihayet mizaha döndü
Serdar Turgut, Haber Türk’ten ayrıldıktan sonra artık 10 Haber’de yazmaya başladı.
Ne palavra söyleyeyim Haber Türk’ten ayrılmasına sevindim.
Çünkü Hürriyet’ten ayrıldığı günden beri bir uyuşmazlığımız vardı.
O günlerde “Öteki Türkiye” diye bir kavram etrafında siyasi yazılar yazmaya başlamış ve Allah’ın ona verdiği harika yeteneği olan mizahı küçümsemişti.
“Bak kardeşim, bu ülkede siyaset yazmak kolay ve elini sallasan siyaset yazarı… Allah bilhassa vasat siyaset müellifliği konusunda çok cömert davranmış. Halbuki birebir Allah mizahı çok az beşere nasip ediyor. Onu küçümseme” demiştim.
Serdar, Derrida’yı okuyup bana da anlatacak
Serdar artık tekrar mizaha döndü ve Selahattin Duman’ı da kaybettiğimiz için, alanında neredeyse tek kaldı.
Kafesimizin tek Panda’sı o artık…
Yazılarıyla beni gülmekten öldürüyor.
Bu ortada, “Kütüphanemden Sesler” isimli çok hoş bir sanat teorisi kitabı yazdı.
Şimdilerde ise Fransız düşünürü Derrida’yı okuyor.
Benim 1970’li yıllarda okumaya çalışıp da anlamadığım düşünürlerden biri. Kelam verdi okuyup bana da anlatacak.
Şunu söyleyeyim, benim için bugün yeni medyada fark yaratan çok değerli müelliflerden biri Serdar.
Oray, “Sen dahil bütün dinozor muharrirleri devireceğim” demişti, galiba kelamını tuttu
Haber Türk’te yazmaya devam eden Oray Eğin’i 16 yaşından beri tanıyorum.
Ayşe Arman ona “Sen öğlen saatlerinde Hürriyet’in kafeteryasına git, Özkök o saatte orada esspresosunu içer ne yapmak istediğini dobra dobra söyle” demiş.
Öyle yaptı ve karşıma dikilip motamot şunu söyledi:
“Türk medyası dinozor yazarlarla dolu, ben bu dinozorlorı devirip yerlerine geçmek istiyorum…”
O an aklına benim de muharrir olduğum gelmiş olmalı ki şöyle devam etti:
“Sen de dinozorsun fakat pazar yazıların kurtarıyor seni…”
Serdar, sen Derrida olamadan, Oray Roland Barthes oldu bile
Doğan kümesine geldi çok genç yaşta.
Bugün hâlâ en ilgiyle izlediğim müelliflerden biri.
Dünya trendlerin en güzel takip eden insanlardandır. Çok şey öğrenirim yazılarından.
Geçenlerde Haber Türk’te Alain Delon’un “La Piscine” isimli eski sinemasının tekrar moda olması ile ilgili fevkalâde bir yazı yazdı.
Bir tıp tanınan Roland Barthes denemesi üzereydi.
Serdar’a “Sen hâlâ Derrida olmak için uğraşıyorsun, Oray şimdiden Roland Barthes oldu bile” dedim.
Masadan Cihangir muhtarı Tuğrul Eryılmaz’ı aradık
Güzel bir akşamdı…
Masadan, Upper Cihangir’in düzeyli lakin huysuz müellifi Tuğrul Eryılmaz’ı aradık.
Aslında onu da davet etmeyi düşünmüştük lakin ameliyattan yeni çıktı ve dinleniyor.
Bir dahaki ‘Eski Mahallenin Yeni Yüzleri” hücreevi toplantısına onu da davet edeceğiz.
Çünkü bizi fırçalamasını özledik.
Sedat’ın meskeninde bulduğum bir Marcuse yazımı artık anladım
Bu ortada Sedat’ı zorla çıkarmak için yeni meskenine gittiğimde, kütüphanesinde 1978-79 yılında Enis Batur’la birlikte çıkardığımız “Yazı” mecmuasının kimi sayılarını buldum.
Orada Marcuse üzerine yazdığım uzun bir yazıyı gördüm ve tekrar okudum.
Bugün Fransa’daki olaylar, dünyadaki göçmen fenomeni ışığında baktığım vakit, yazdığım şeylerin bugün daha fazla bir manası olduğunu gördüm.
Galiba o yazım 44 yıl sonra gerçek adresine ulaşmış.
Sedat’la 45 yıldan beri arkadaşız.
Bunun 33 yılında Hürriyet’te birlikte çalıştık.
Benim için büyük bir talihti. Gazetecilik titizliği, dürüstlüğü sayesinde beni birçok yanlıştan kurtardı.
Onun kaç enstrüman çaldığını bilmiyorum, buzuki bile çalar
Herkes onu rasyonel ve soğuk bir diplomasi müellifi olarak tanıyor, halbuki Sedat’ın çok varlıklı ve derin bir müzik kültürü vardır.
Kaç enstrüman çaldığını bilmiyorum. Bir fikir vermesi için şunu söyleyeyim; buzuki bile çalıyor.
Ayrıca çok âlâ bir edebiyat ve şiir okurudur.
Onu daima teşvik ediyorum, bu yanını da göstermesi için.
Ama sabah saat 6’da başladığı “dosya ve gazete okumaları” nedeniyle sıra bir türlü o hususlara gelemiyor.
Aydın Doğan dışında tanıdığım, hâlâ gazeteyi kağıt baskıdan okuyan tek kişidir.
Bu özelliği ile o da bir nevi Panda…
Yeni Türkiye mahallesine taşınmayı düşünmedik
O akşam bir sefer daha anladım ki, dostluk çok hoş ve değerli bir şey.
Ve gazetecilikten çok daha değerli ve değerli.
Bizim eski mahallede yeni durum bu…
Eski mahalledeniz ancak, Yeni Türkiye denilen mahalleye taşınmayı da hiç düşünmedik.
Biz mahallemizden mutluyuz arkadaş…
Çünkü orada kendimize ilişkin yesyeni, çağdaş, entelektüel vahalarımız var.
Mesleğimiz bize bu küçük lüksü fazla görmedi.
Öyle, kaleminden kan damlayan, vurdu mu indiren, önüne gelene parmak sallayıp, terörize etmeye uğraşan, kendilerini kitlelerin lideri sanan demode ajitprop elemanlardan olmadık..
Gençken Kermit olarak başladık, Waldorf olarak devam ediyoruz
Kendi öykümüzü yazdık daima. Kimileri bize “marjinal” dedi. Ciddiyet meşruiyetini yalnızca sıradan siyaset yazılarında bulabilenler için tahminen hakikaten marjinaldik.
Ama hepsinin içinde beşerler vardı.
Bugün dünyanın en başarılı medyası haline gelen New York Times’ın geldiği anlayışa baktığım vakit ne kadar haklı olduğumuzu görüyorum.
Küçük sokağımızı çok seviyoruz. Zira eski Türkiye mahallesinin bu küçük sokağında yaşayıp giderken başımızda daima Ortega Y Gasset’nin şu kelamı yankılandı:
“Bu küçük sokağımız bize kamu meydanında bir aristokrat üzere yaşama imkânı verdi…”
Yani bizim Susam Sokağımız burası…
Truman Gösteri sinemasındaki üzere bir nevi Muppet Show’umuz.
Daha gençken, Kurbağa Kermit olarak başladığımız şovumuza, artık, tiyatro locasındaki iki yaşlı Statler ve Waldorf olarak devam ediyoruz.
Yine de farklıyız…
Henüz onlar kadar huysuz değiliz.