Ertuğrul Özkök | Pazar Yazısı
Şenol Hoca bu sana… “Bütün ülke yüzüne tükürüyordu lakin bir kişi onu aradı ve ‘Nasılsın oğlum?’ dedi”
Yaşı 23…
Tam o sırada karısı hamile…
Koskoca bir ülke ondan nefret ediyor.
Sokakta yüzüne tükürüyorlar.
Ülkenin bütün tabloid gazeteleri onun için nefret dolu başlıklar atıyorlar.
Gazete bayileri baştan başa, koskoca puntolarla yazılmış “HAİN” sözüyle dolu.
Televizyonlarda konuşan başlar, ellerinde taşlarla gencecik bir insanı recmediyor.
Tehdit mektupları alıyor.
İçinde mermi bulunan mektuplar alıyor.
Kitlesel recmin en öldürücü anında telefonu çalıyor
Ülkenin başbakanı bile satıyor onu.
Doğup büyüdüğü ülke, daha bir hafta öncesine kadar ona dost olan sokaklar, o sokakları paylaştığı bir millet parmağını ona uzatmış, milyonlardan oluşan tek sesli bir koro ona ‘yuh’ çekiyor…
23 yaşında tabana vurmuş bir çocuk…
Her şeyin bittiği, onun için hayatın sona erdiği an…
Evinde tek başına oturuyor.
İşte tam o sırada telefon çalıyor.
Karşıdaki ses “Nasılsın oğlum?” diyor.
Maçın en kritik anında her şeyi bitiren kırmızı kart
Şimdi o anı dondurup geriye dönelim.
30 Haziran 1998…
Dünya Kupası maçında İngiltere ile Arjantin oynuyor.
İki ülke ortasındaki Falkland Savaşı’nın üzerinden 16 yıl geçmiş lakin düşmanlık tıpkı halde duruyor.
Sahada iki ülkenin futbol grupları değil, Falkland Savaşı’nın galipleri ve mağlupları oynuyor.
Maçın ikinci yarısı…
İngiltere Ulusal grubunun genç oyuncusu rakibi tarafından düşürülüyor. Yerde yatarken sondan kendini düşüren rakibinin ayağını yavaşça itiyor.
Ve kırmızı kart…
Maçın en kritik anında küçücük bir hareketle grubunu 10 kişi bırakıyor.
Bütün olay bu…
Savaşta kazandık, alanda kaybettik
Maç penaltılara kalıp Arjantin kazanınca olay patlıyor.
Kırmızı kartla atılıp ekibini 10 kişi bırakan genç futbolcu, bir anda ülkesinin en nefret edilen insanı haline geliyor.
Gazetelerin en hafif manşeti şu:
“10 Kahraman…1 Aptal Çocuk…”
Gerisi “Vatan Haini…”
Koskoca İngiltere İmparatorluğu resmen “Er meydanında kazandık, yeşil alanda kaybettik” psikozuna girmiş.
Ve bütün bu olayın sorumluğu kırmız kart gören 23 yaşında bir çocuğun sırtına yüklenmiş, rövanşı ondan alınıyor.
Evinde tek başına otururken o telefon çaldığında 23 yaşındaki genç adamın durumu buydu.
Manevi bir enkaz yani…
Koskoca ülkede ona sahip çıkan yalnızca anne, babası ve birkaç arkadaşı kalmıştı.
Arayan büyük ancak çok büyük bir patrondu
Telefondaki ses futbol tarihinin en büyük isimlerinden biriydi…
Sir Alex Ferguson…
Aradığı enkaz halindeki genç ise David Beckham…
Sir Ferguson, “Nasılsın oğlum?” diyor.
23 yaşındaki genç, “Çok berbatım patron” karşılığını veriyor.
Sir Ferguson, “Bırak artık bunları, tatilini yap, buraya gel, biz sana göz kulak oluruz. Kulübe gel” diyor.
Yani Manchester United’e…
15 yaşında onu keşfeden işveren 23’ünde kurtarıyor
Genç adam o an geriye dönüyor.
Daha 15 yaşında kapısından girdiği o kulüpte İngiltere’nin futbolda harika kahramanı olduğu yıllara…
17 yaşında sahanın ortasından attığı şutu gole çevirmesiyle başlayan muazzam bir meslek…
Dünyanın en ünlü ekibinin muhteşem kahramanı…
İşte o muhteşem genci yaratan adamdı Sir Alex Ferguson…
Futbol tarihinin tanıdığı en büyük teknik direktör…
Manchester United’ı 25 yıl zaferden zafere taşıyan büyük hoca…
Kendi mahallesinin “yuh”larına baş tutan büyük lider Ama onun büyüklüğü yalnızca alanda değildi. O gerçek bir “boss” idi. Saha dışındaki büyüklüğünü işte o günden sonra gösteriyor. Kendi seyircisi dahil bütün ülke onun genç oyuncusunun yüzüne tükürürken o, oyuncusuna tekrar kramponlarını veriyor. |
6 ay sonra bir derbinin 60’ıncı dakikasında mucize
Manchester United seyircisi her maçta 90 dakika yuhalıyor oyuncusunu.
Büyük menajer onu satmıyor.
Ve 6 ay sonra bir gün bir Liverpool maçı geliyor.
Manchester United’in en büyük rakibi…
David Beckham yeniden sahada…
Seyirci bu türlü bir derbide bile birinci 60 dakika yuhalıyor onu.
Sonra güya bir yerden ilahi bir ses geliyor…
Ve bütün saha bir ağızdan “David sen 1 numarasın” diye bağırmaya başlıyor.
Sir Alex Ferguson, seyircisini de yanına çekmiştir artık…
Manchester United, o gün ezeli rakibini yenmiş ve 23 yaşında bir delikanlı hayata dönmüştür.
Milenyuma iki yıl vardır.
İngiltere Londra’ya kuracağı milenyum çarkını konuşmaya başlamıştır.
25 yıl evvel tabana vuran genç, bugün nerede? Ve ortadan 25 yıl geçer… David Beckham, bugün Amerika’nın en büyük futbol kulübü Inter Miami CF’nin lideri ve ortak sahibidir. Ayrıca İngiltere Futbol ligi ikinci liginde oynayan Manchester kadrosu Salford City’nin de ortak sahibi oldu. Geçen yıl Manchester United’i satın almak için bir paydaşlık kurmayı bile başarmıştı. Çocukları büyüdü… Zengin ve eskisinden daha da şöhretli bir hayatı sürdürüyor….
|
Netflix, geçen hafta belgeselini yayına soktu
Netflix geçen hafta David Beckham’ın hayatını anlatan çok hoş bir belgeseli yayına soktu.
Bu olayı orada seyrettim.
Sadece futbol sevenler için değil, herkesi için ilgi alımlı bir dizi…
Ama bu sinema, bugün Miami’nin güçlü semtinde bitmiyor.
Filmin asıl sonu 6 Ekim 2001 yılında sona eriyor.
Yuhlandığı alanda, sıfıra vurulmuş saçıyla attığı frikik
Evet 6 Ekim 2001 günü ve Manchester United’in alanı Old Trafford’dayız.
Yani daha 3 yıl evvel 90 dakika yuhalandığı statta…
O gün İngiltere ve Yunanistan’ın ulusal maçı var.
FIFA Dünya Kupası eleme maçlarının sonuncusu…
İngiltere’nin dünya kupasına katılması için bir puan yetecektir…
Ve İngiliz ulusal grubu alana çıkar…
Kolunda kaptanlık kolluğu ile ekibin başında alana çıkan oyuncu David Beckham’dır.
Kafası sıfır numaraya vurulmuştur.
Hainlikle suçlandığı ülkesinin ulusal ekibine kaptan olarak dönmüştür.
Maçın 90 artı 3’üncü dakikasındayız.
İngiltere 2-1 mağlup durumdadır…
Beckham, üç oyuncuyu çalımladıktan sonra rakip oyuncu tarafından düşürülür.
Maçın son dakikasında gelen bir frikik… Son baht yani…
Beckham için yazgı anı…
Nefesler durmuştur.
Üç yıl öncesinin “hain”i gerilir ve topa vurur….
Tribün önünde açılmış kollarla sona eren bir film
Top sarfiyat, 90 dediğimiz noktadan Yunanistan ağlarına takılır.
“Hain” beyaz formasıyla tribünlere hakikat koşar ve kollarını kaldırır.
“Üç yıl evvel bir yanılgı yaptım. Bedeli ağır oldu. Artık kefaretimi burada ödüyorum” der üzeredir.
Hain, o gün tekrar kahramanlık payesine çıkar…
Yaşadığımız günler insanların işverenleri tarafından rahatça yüzüstü bırakıldıkları, tabiri caizse satıldıkları bir dönem…
Sosyal medya linçlerinin her gün hayatlar kararttığı bir devranda yaşıyoruz.
Bu sineması seyrederken artık yitirilmiş bir liderlik özelliğini görüyorsunuz.
Oyuncunuzu satmamak…
Ve gerektiğinde onu yalnızca iktidarlara karşı değil…
Kendi mahallenize, kendi tribünlerinize, kendi seyircinize ve onların linçlerine karşı da korumak…
Sir Alex Ferguson işte bu türlü bir “boss”…
O yüzden bugün Manchester United tribünlerinde her maçta göğsünü gere gere koltuğuna oturuyor ve büyüklüğünün karşılığını her hafta sevgi ve hürmet alkışlarıyla alıyor.
Sadece orada mı…
O artık bütün dünyada futbol severlerin de “büyük patron”udur.
Ve o işverenlik para gücü ile değil, işte bu fevkalâde liderlik vasıfları ile kazanılmış bir payedir.
Filmi seyrettikten sonra Şenol Güneş’i aradım lakin açmadı
Bu sineması seyrettiğim gün Şenol Güneş, Beşiktaş’ın başından ayrılıyordu.
Hemen arayıp konuşmak istedim ancak o o anki hisleriyle -belki kimseyle konuşmak istemediği için- açmadı.
Açsaydı, diyecektim ki;
“Hocam David Beckham sinemasını seyret.”
Buradan birebir şeyi Beşiktaş idaresi ve taraftarına da söylemek isterdim.
O Şenol Güneş ki, Türk Ulusal Ekibi’ni dünya üçüncüsü yaptı. Trabzonspor’u 6, Beşiktaş’ı 2 sefer şampiyonluğa taşıdı.
O stattan daha hoş hislerle ayrılmayı ziyadesiyle hak etmişti.
Beşiktaş ona bunu borçlu.
* * *
Sayın Kılıçdaroğlu, lütfen hükümeti tahrik etmeyin
28 Mayıs akşamı hayatının en büyük düş kırıklıklarından birine uğramış bir gazeteci olarak rica ediyorum.
Sayın Kılıçdaroğlu…
İsrail-Hamas savaşına balıklama daldınız…
“Filistin’in yanındayız” diye son derece popülist bildiriler veriyorsunuz.
İktidar ve Cumhurbaşkanı ise son derece temkinli gidiyor.
Ve çok hakikat yapıyor.
Lütfen iktidarı tahrik etmeyin. Lütfen bu olayda Türkiye’nin muhafazakar kısmını tahrik etmeyin.
Şu an Türkiye hakikat olanı yapıyor… İki tarafa da makul davranın iletisi veriyor.
Bozmayın bu akil politikayı, dengeyi ve gidişatı.
* * *
İnsan keyifli olduğundan “Boynuzluyum ancak mutluyum” müziğini dinler mi? Dinler…
Tam bir “uzatılmış yaz” yaşıyorum…
İklim olarak da, ruhen de böyleyim…
Bir vakitler Karadeniz kıyılarımıza gelen beyaz balina Aydın üzereyim biraz…
Hiçbir nedeni yokken gülerdi o sempatik balinamız.
“BBANN Sendromu” ismi takmıştım bu duyguya…
Yani “Beyaz Balina Aydın’ın Nedensiz Sevinci Sendromu…”
Bu ülkede keyifli olmam için hiçbir neden kalmadığı halde nedense mutluyum…
Cesetler yerlerde sürünürken nasıl keyifli olabilirsin?
“Böyle bir günde memnunluktan nasıl bahsedebilirsin?” diyebilirsiniz ve haklı da olabilirsiniz.
Ama ne yapayım… Yetmiş altı yaşıma geldim. Düşünebiliyor musunuz Filistin problemi o yıl başladı ve dün yeniden tam bir savaşa dönüştü.
Ölmüş insanların cesetleri yerlerde sürünüyor…
Bütün hayatım trajedilerle geçti…
Artık kendimi bir fanus içinde muhafazaya almazsam yaşayamayacağım günlerimdeyim.
Bunca yıl sonra “umursamazlık hakkımı” kullanıyorum.
Her şeye karşın memnun olmaya çalışıyorum.
Bir günahsa Allah beni affetsin.
Fani dünyada beni kınayanlara da bir şey demem.
Durup dururken Gülben Ergen’e ileti atıp “Teşekkür ederim” dedim
İşte bu hisle bir haftadır Gülben Ergen’in “Teşekkür Ederim” müziğine takıldım.
Zaten girişinde akordeon olan müzikler bana ya derin bir hüzün ya derin bir memnunluk verir.
Durup dururken Gülben Ergen’e bildiri atıp, “Ben de sana teşekkür ediyorum” dedim.
Eski tüfek rock’çı Rolling Stones’un albümüne 20 gün kala bunu yapar mı?
Diyeceksiniz ki “Bu müzik senin üzere eski tüfek bir rockçıyı bozmaz mı?”
Hele hele Rolling Stones’un yeni albümünün çıkmasına 20 gün kala…
Hele hele o albümden “Sweet Sound of Heaven “ üzere bir rock masterpeace’i gelmişken…
Oluyor işte…
İçimdeki romantik popçu çıkıveriyor birden.
Magazinci arkadaşlar, rica ederim yanlış anlamayın
Magazinci arkadaşlar yanlış anlamayın, yalnızca bu müzik için teşekkür ettim.
Gülben Ergen’in müziğini dinlerken, memnun olduğum anlarda dinlediğim müziklerden bir liste yaptım.
Peki başlıktaki “Boynuzlu bir erkek keyifli olabilir mi?” sorusuna ne diyeceğim…
Aşağıdaki listede onu da anlattım.
* * *
Mutluluk top 10’u: İnsan memnun olunca ne dinleyeceğini bilemez (*) Three Degrees: “When Will I See You Again”… Memnun olduğumda değil, dinlediğim vakit memnun olduğum müziklerde tartışmasız 1 numara… (*) Sezen Aksu: “Kutlama”… Alışılmış ki herkes üzere Ferzan Özpetek’in o şahane sineması “Serseri Mayınlar” sinemasının sonundaki düğün sahnesini seyrettikten sonra girdi hayatıma. Hüzünle memnunluk ortasındaki o çok flu bölgeden bir müzik… (*) Serge Lama: “Les Petits Dame de Pigalle”… Bu şarkıyı Paris’te öğrenci olduğum yıllarda dinlemeye başladım… Müziğin kahramanı Pigal semtindeki bir hayat bayanına aşık. Müziğin nakaratında bağıra bağıra “Boynuzluyum, boynuzluyum lakin memnunum” diye haykırıyor. Çok kıskanç bir erkeğim. Bu müzik insanın en ızdıraplı anlarında bile memnunluk arayabileceğini anlatıyor bana daima. (*) The Beatles: “And I Love Her”… Kümenin çok daha hoş müzikleri var. Lakin bu müzik 1960’ların birinci yarısında 17-18 yaşlarında İzmirli bir çocuğa verilebilecek en naif, en kolay, en çocuksu memnunluğu anlatıyordu. O küçük pop mutluluğun tadını hiç unutamadım. “Küçük Hoş Şeyler Dükkanı” kavramını bu doğurdu zihnimde. (*) Daft Punk, Pharell Williams: “Get Lucky”… Bu şarkıyı 2013 yılının 31 Aralık günü Urla’da meskenin bahçesinde dinlemeye başladım. Tansu bir varilin içinde ateş yakmıştı. Ucu kesik eldivenlerle punk bir hava yaratmıştık. Yirmi yıllık ağır bir yöneticilik dönemimden sonra yeni bir hayata alışmaya çalışıyordum. Bana o denli bir memnunluk verdi ki, hiç unutamadım. (*) Amr Diab: “Nour El Ein”… Alışılmış ki girişinde akordeon var. Kelamlarının ne olduğunu hiç merak etmedim. Tahminen de hüzünlü şeyler anlatıyordur… Ancak bana Doğu Akdeniz’in en doğusunun, kitaplarda okuduğum İskenderiye’nin “vintage” tadını bırakıyor daima. Steve McQueen’in hiç eskimeyen Persol gözlüğü üzere bir şey yani. (*) Lizzo: ”Pink”… Barbie sinemasının şarkılarından… “Pembe gözlüklerle baktığımızda gördüğümüz bir dünyayı” anlatıyor. Şarkıyı söyleyen Lizzo, obezlik ötesi kilolu siyah bir bayan. Kapkaranlık bir dünyada bile etrafa pembe gözlükle bakabilmesi âlâ geliyor bana. (*) Kayahan: “Büyük Aşkım”… Al sana büyük bir aşk şarkısı…Tam da benim üzere hislerini lakin abartarak anlatabilen biri için…Yukarda oralarda bir yerde… Sana da teşekkür ederim Kayahan. (*) Michael Jackson: “One Day In Your Life”… Bu müzikteki “bir gün” sözü bana daima umut verir… Bir vakitler Mehmet Yılmaz’ın yazısında bir cümle okumuştum: “Her gün önemlidir…” Lakin bunlar içinde daima bir gün vardır ki; geçmiş, şimdiki yahut gelecek bir gün… Bazen ızdıraplı, bazense mutlu… Yatağın üstünde zıpladığınız bir gün… Ben daima onu hatırlamayı tercih ederim. (*) Françoise Hardy: “Tous le Garçons et Les Filles”… “Benim yaşımdaki bütün kızlar ve oğlanlar” diye başlayan bir müzik. İzmir tekrar, masumiyet yıllarımız. Birinci günahlardan çok evvelki günler… “Biz ne hoş insandık, niçin bu türlü olduk” sorusunu sormadığımız günler… Mirkelam’ın müziğindeki gibi… Unutulmaz. Evet, memnunluk müziklerim bugün bunlar. Siz ne bunlar diyebilirsiniz. Ben de yarın çok başkalarını seçebilirim. Daha çok müzik var yazacak. “Hiç rock modül yok mu?” diyebilirsiniz… Rock’ta memnunluk aramak… İşte eski tüfek rock’çıyı asıl o bozar… |
* * *
Starbucks garsonundan yeni bir Amy Winehouse çıkar mı?
Bugünlerde bir İngiliz şarkıcısına takık durumdayım.
Adı Jorja Smith…
Onun bu yıl çıkan albümündeki “Try Me” müziğine taktım.
Babası Jamaikalı bir kız.
Yani Bob Marley’in memleketinden.
2018’den beri bir Youtube fenomeni.
Drake onu arayınca Starbucks’ta buldu
Kanadalı Spotify fenomeni Drake, onun müziklerine aşık olmuş, bir müziğini alıp söylemek istemiş.
O sırada Londra’da bir Starbucks’ta garsonluk yapıyormuş.
Yazdığı ve söylediği müzikler şahane.
Aile kökleri olan reggae müziğin, hip hop versiyonu olan reggeaton usulünde müzikler söylüyor.
Miles Davis hayranı…
Caz müzik damarlarına işlememiş.
Yeni albümde “Take Five” izleri
Yeni çıkan albümündeki “Try Me” müziği çok kötü sardı beni.
Caz tutkusu bu müzikte çok gösteriyor kendini.
Dave Brubeck’in caz klasiği olan “Take Five” kesiminin izlerini çok net halde görüyorsunuz.
Tavsiye ederim, yüksek volimde dinleyin.
Ve bu kızı takip edin.
Yeni bir Amy Winehouse geliyor olabilir.
Ertuğrul Özkök’ün “Pazar Yazısı” başlığıyla “Newsletter” formatında paylaştığı yazısı.