Şırnak Üniversitesi Hoş Sanatlar Fakültesi Fotoğraf Kısmı öğretim vazifelisi Doç. Dr. Abidin Müslüm Baysal‘ın “Döngüde İzler” isimli standı 28 Aralık’ta çevrimiçi olarak sanatseverlerle buluşuyor.
Sanatçı, yapıtlarında vaktin ve izlerin derinliklerine dalmayı amaçlıyor. “Döngüde İzler” isimli standıyla, insanın varoluşunu, vaktin yarattığı döngüleri ve bayanın kutsallığını plastik bir lisanla anlatıyor.
Sanatçının yapıtlarında izlenimci akımın tesiri bariz. Güneşin ışığının objeler üzerinde oluşturduğu etkiyi tuvaline yansıtarak, zamansal değişimleri anlarla ilişkilendiriyor. Bu eserler, Van Gogh’un izlenimci anlayışından ilham alarak, kalın boya tuşeleri ve dinamik gücüyle dikkat çekiyor.
Kadının varoluşu ve toplumdaki yerine vurgu yaparak, onun vakit içindeki dönüşümünü ele alıyor. Bayanın metalaştırılmasına ve yabancılaşmasına dikkat çeken sanatçı, bu durumun ruhsal acı yarattığını belirtiyor. Yapıtlarında, bayanın anne, arkadaş ve eş kimliklerindeki derin izleri plastik bir lisanla yansıtıyor.
“Döngüde İzler”, vefat ve ömrün diyalektiğini ve bu büyük gücün tekrar yeşertici gücünü sembolizmalarla anlatıyor. Sanatçı, yapıtları aracılığıyla kainatın zamansal gücünü ve döngüsünü, kalın boya sürülmüş tekrarlayan kontürlerle izleyiciye aktarıyor.
Doç. Dr. Abidin Müslüm Baysal’ın ayrıyeten “Resim Sanatında Deformasyon” başlığında yayınlanmış bir kitabı bulunuyor.
İşte, Baysal’ın kaleminden Döngüde İzler’in öyküsü:
Bitimsiz olduğu yanılsamasıyla yaşadığımız hayatlar ve onların döngüde ki izleri. Döngümüzde ki diyemiyorum. Zira vakit ve yer bizim içlerine doğduğumuz şeyler. Hasebiyle bizlerin iradesinden bağımsız cihanın işleyiş maddelerini belirleyenler de onlar. Tabi olmak bizim mecburiyetimiz…
Yasalar ve onların Kainatı yapılandıran kendinden beslenen kendiliğini yaratan gücü: insanoğlunun kendi varoluşunu bilinçsel olarak kavrayabilecek kademeye gelebilmesiyle birlikte yeni bir mana kazanmıştır. Bu mana, farkında olduğunun farkında olabilen bir varlık olarak insanı; başta içinde yaşadığı dünyayı ve dolayımın da Kainatı kavramsallaştırabileceği bir akılsal çözümlemeye yönlendirmiştir. Çözümlemelerimiz, içinden geldiğimiz, içinde yaşadığımız ve tekrar içine seyahat ettiğimiz “anı” “zaman” olarak kavramlaştırmamıza yardımcı olmuştur.
Zaman olarak kavramlaştırdığımız süreklilik, insan zihninde, saat, gün, ay, yıl vb. kendini tekrarlayan durumlar olarak tasnif edilmiş, kendini tekrar etme süreci de tarih olarak betimlenmiştir. Zamansal döngünün kendini tekrar etme evrelerini, biz beşerler tarihin tekerrürü olarak değerlendirdik. Böylelikle, hayatın varoluşsal mecburiliği olan değişimi ve onun ilerlemeci yanını yadsıma kolaylığına düştük. Kelamı “Güneş’in altında değişen hiçbir şey yok” a getirdik.
Bu bir seyahatti. Seyahati esnasında ruhunun özünü manaya aşkıyla daima olarak bunun felsefi ve inançsal yanıtlarını aradı. Lakin bulduğu şeyleri daima yıkarak, yenisini inşa etti. Bu nokta da Bayan ve onun vakti aşan kutsallığı, döngülerde kadim izler bıraktı. Kimi vakit yaratıcı Ana Tanrıça oldu, kimi vakit Cennet ayaklarının altında oldu, kimi vakit rahmeti temsil etti, kimi vakitte berbatlığı temsil etti. Bütün bu olumlamalar ve olumsuzlamalar hem bayanın kendi varoluşsal öyküsünde hem de dolayımında erkeğin ve genel olarak insanoğlunun kolektif belleğinde varoluşsal izler bıraktı. Zira bayana yaklaşım biçimi toplumların medeniyetle ortalarındaki bağın niteliğini de belirledi.
Kadın, günümüz dünyasında metalaştırılmış bir varlığa dönüştürülmeye zorlandı. Bu durum, genel olarak bir cins yabancılaşma ve ruhsal acı yarattı. İçinde bulunduğumuz döngüde oluşan bu izler, benim fotoğrafım de “Kadını” ana figür haline getirdi. Bayanlar, anne kimliğinde, arkadaş kimliğinde ve eş kimliğinde hayat döngülerimizde derin izler bıraktılar ve bırakmaya devam ediyorlar. Bu izlerin bendeki plastik dışavurumunun, resimsel olarak ilham kaynağı izlenimciler ve Van GOGH oldu.
Çalışmalarımda ki insan figürleri ve onları kuşatan etraf üzerinde Ispatulamla ve fırçamla oluşturmaya çalıştığım rölyef tadında izler ile çıplak gözle görülemeyecek ruhsal izleri görünür kılmama yardımcı oldu. Yaşanılan “Anların” bireyin hayatındaki yaratacağı varoluşsal etkiyi plastik olarak göstermek istedim. Kainatı oluşturan büyük birliğin zamansal gücünü ve döngüsünü yeniden kalın boya sürülmüş birbirini tekrarlayan kontürlerle göstermeye çalıştım. Mevt ve hayat diyalektiği ve onun yine yeşertici büyük gücünü çeşitli sembolizmalarla betimlemeye uğraş ettim. “Döngü de İzler” bu türlü ortaya çıktı…