Gezi davası tutuklusu üretimci Çiğdem Mater, “Yakınımdaki insanların sonunu bozacak ölçüde gerçekçiyimdir. Fakat niyeyse Yargıtay 3. Dairesi’nde yargıçlar olduğuna dair umudumu koruyorum, korumak istiyorum. Aksi halde, yalnızca bu davadan tutuklu olan 7 kişi için değil, hukuk için ve memleket için bu durum çok karanlık” dedi.
Çiğdem Mater, doğum gününde Ayşe Arman’a verdiği röportajda, “15 aydır mahpusta olan biri için bence iyiyim” dedi. “Hapishanede vakit, alışılmış izafi ancak bence, süratli akıyor” diyen Mater, “Her sorana söylüyorum, kendime puanım 10 üzerinden 7. Bence, olabildiğince düzgün yönetim ediyorum” tabirlerini kullandı.
“Tebliğname de tıpkı polis fezlekesi ve iddianame üzere, neresinden tutsak elimizde kalıyor”
Yargıtay Başsavcılığı’nın Seyahat Davası’nın tebliğnamesiyle hakkındaki 18 yıllık cezanın onanması talebi hakkında konuşan Mater, “Sence, Yargıtay 3. Ceza Dairesi, bunu reddedecek mi? Bu yanlıştan dönüleceğine dair umudun var mı?” sorusuna şöyle cevap vedi:
“Doğru, Yargıtay Başsavcılığı, Mücella hariç, hepimiz için onama istedi. Mücella avukatları aracılığıyla kendisi için istenen bozma kararının hepimiz için geçerli olması gerekliliğini şahane bir lisanla anlattı. E bu kadar vakittir yargılanınca, hepimiz azıcık hukukçu olduk. Yargıtay Başsavcısı, tebliğnamesinde, benimle ilgili beş telefon konuşmasının tapelerini, 18 yıla münasebet olarak sunuyor. Kelam konusu beş konuşmanın hukuksuz dinlemeler olduğunu bir kenara bırakalım (-yani, bırakmayalım alışılmış o farklı ama!) bu konuşmaların tamamı, 2007 yılından beri modülü olduğum “Hrant’ in Arkadaşları kümesi ismine davayı takip ve 19 Ocak anmaları üzerine yaptığım görüşmeler! İki ihtimal var: Yargıtay savcısı, Hrant Dink’i anmayı ve cinayet davasını takip etmeyi hata addediyor ki bu hem hukuken hem de vicdanen kabul edilemez. Ya da “okuduğu” tapelerdeki konuşmaların neyle ilgili olduğunu hiç anlamamış, neden- sonuç bağı kurmamış, tarihlere bile bakmamış ki bu da makamı gereği kabul edilemez. Yani tebliğname de tıpkı polis fezlekesi ve iddianame üzere neresinden tutsak elimizde kalıyor.”
“Umudumu korumak istiyorum, aksi halde hukuk ve memleket için bu durum çok karanlık”
Mater, “Özgürlüğüne kavuşacağına inanıyor musun? Yargıtay’ın kararı, özgürlüğünüze dair son umudunuz mu?” sorusuna daşöyle karşılık verdi:
“Aslında pek naif biri değilimdir. O denli de bilinmem, hatta yakınımdaki insanların hududunu bozacak ölçüde gerçekçiyimdir. Fakat niyeyse Yargıtay 3. Dairesi’nde yargıçlar olduğuna dair umudumu koruyorum, korumak istiyorum. Aksi halde, yalnızca bu davadan tutuklu olan 7 kişi için değil, hukuk için ve memleket için bu durum çok karanlık. Yargıtay, teknik olarak köprü- den evvelki son çıkış değil. Onama kararı gelmesi halinde, Anayasa Mahkemesi’ne gideceğiz. AYM ihlal vermezse bu sefer de rota, AİHM. Natürel bütün bunların aylarca, yıllarca sürdüğünü unutmamak gerekiyor. Nitekim gözümüzün önünde sabır taşına dönen, üstelik öğrendikleri ve inandıkları hukuk her gün fakat her gün kesim pinçik edilen, buna karşın inatla ve sebatla hukuku işletmeye çalışan avukatlarımızın, ne yazık ki hâlâ, önlerinde uzun bir yol var. Olağan bu ortada, Anayasa’nın 90. hususu gereği, mahallî mahkemelerden “yüksek” olan Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin Osman Kavala için verdiği “derhal salıverilme” kararının 10 Aralık 2019’dan bu yana uygulanmadığını, Anayasa’nın açıkça ihlal edildiğini de anlatmam lazım. Hatay’dan milletvekili seçilen Can Atalay da 14 Mayıs’tan bu yana, Anayasa ihlal edilerek Silivri’de tutulmaya devam ediyor. Yani, AİHM kararı bile alsak, uygulanmayabilir. Tecrübelerimiz bunu gösteriyor. Lakin bir yandan da 24 saat, Türkiye üzere bir ülke için çok uzun. Her şey lakin her şey bir anda değişebilir, şaşırmam.”
“Sanırım akıl sıhhatimi rutinle birlikte, merak hissimi ve sevincimi kaybetmeyerek koruyorum”
Mater, hapishane şartlarına karşı geliştirdiği ruh halini de şöyle anlattı:
“Akıl sıhhatini kaybetmemek, benim de gün içinde üzerine oldukça düşündüğüm bir şey. Lakin bir yandan da Türkiye koca bir tımarhane. Hapishane de bundan azade değil. Akıl sıhhatini muhafazanın formülü, bence rutin. Cezaevinde her gün bir evvelkinin ve sonrakinin birebiri. Yalnızca okuduğumuz kitaplar, gördüğümüz avukatlar ve vekiller değişiyor. Bu ortada yeri gelmişken, 15 aydır bizi hiç yalnız bırakmayan, memleketin dört bir yanından tanıdık, tanımadık yüzlerce avukata ve muhalefet partilerinin eski ve yeni devir vekillerine minnettarım. Koğuş kapısının her açılışı ve avukat görüş alanına “her gidiş” hapishaneden “an çalmak” ve şahane bir şey! Sanırım akıl sıhhatimi, rutinle birlikte, merak hissimi ve sevincimi kaybetmeyerek koruyorum. Bakırköy, Silivri üzere değil. Burası çoğunluğu isimli sebeplerden tutuklu ya da hükümlü, bayanların olduğu bir yer. Bin küsur bayan, bin küsur öykü demek. Dinlemesi de anlaması da sıkıntı. Hayatın sinemadan da edebiyattan da çok daha sert ve ağır olduğunu, 15 aydır her gün ve her gün öğreniyorum. O açıdan bakarsan hapishane, elbette çok öğretici bir yer. Lakin natürel kaide mıydı bu türlü bir eğitim süreci, o farklı sıkıntı 🙂 Hani, öğrenmesem de olurdu ya.”
Röportajın tamamını okumak için .