◊ Öncelikle tebrik ederim, 76’ncı Cannes Sinema Festivali’nde ‘Palme d’Or Ödülü’nü kazandınız. Neler söyleyeceksiniz?
– Burası üvey annem Anne Douglas ile babamın tanıştığı yer… Anne, 63 yıldır üvey annemdi, bu yüzden ona çok yakındım ve onu çok seviyordum. O, Fransız bir reklamcıydı ve 50’lerde George Gravan’la birlikte bu şenlik için çalıştı. 10-11 yaşımdayken Cannes Şenliği ile ilgili o öyküleri hatırlıyorum. Aslında birkaç kere gelip ziyaret de ettim. Gittiğim tüm farklı şenlikler ortasında Cannes açıkça kendi başına bir sınıf oldu. Sinema yapımcılarının sevinci ve sevgisi bu şenliği yönlendirdi. Pek çok sinema şenliğinde ya Amerikan zıtlığı var ya da yalnızca Amerikan sinemaları üstün tutuluyor. Burada bu ayrıma kimse sahip değil, yalnızca sevinç hissediyorum. Tıpkı halde, hepimizi bir ortaya getiren bir alan olmasına bayılıyorum. Burada herkesin sinema keyfi var. Bu yüzden, Cannes’ın her vakit arkadaş canlısı, destekleyici ve güzel bir ruh hali içinde olduğunu düşünüyorum.


CANNES’DA ASLA REKABET HİSSETMEDİM
◊ Cannes Sinema Festivali’nde birinci olarak 44 yıl evvelki sinemanızla yer aldınız. Daha sonra birçok sinemanızla şenlikte uzunluk gösterdiniz. Cannes Sinema Şenliği sizin için ne tabir ediyor?
– Buraya her geldiğimde, tüm prömiyerlerimizden keyif aldım. Her vakit farklıydılar. “The China Syndrome”da Jack Lemmon o yıl, en uygun erkek oyuncu kısmında ‘Palme d’Or’ kazandı. Bu büyük bir tesir bıraktı. Cannes’da asla rekabet hissetmedim, yalnızca sinemanın hakikaten sevincini hissettim. Ve hangi ülkeden gelirseniz gelin beşerler burada memnun. Siyaset burada minimumda kalma eğilimindedir. Birleşmiş Milletler’in eski bir destekçisi olarak bu benim için kıymetli zira dünyanın nasıl bölündüğü ve muhtemelen nasıl daha fazla bir ortaya gelmemiz gerektiği konusunda keyifli değilim.
BAŞARININ SIRRI YETERLİ MALZEME
◊ Palme d’Or sahibi seçkin sanatkarlar listesine girdiniz. Mesleğinize dönüp baktığınızda nasıl hissediyorsunuz?
– Bir beyzbol terimi kullanırsam, güzel bir vuruş ortalamam olduğunu hissediyorum. Hepsinin ‘home run’ falan olduğunu söyleyemem lakin çok fazla âlâ vuruşum var. Daha evvel de söyledim, sevdiğim ancak kimsenin izlemediği sinemalarım de var. Ancak genel olarak, hepsiyle çok gurur duyuyorum.
◊ Pek çok yeni oyuncu, direktör ve müellife, sizin yakaladığınız tıpta bir muvaffakiyete ulaşmalarına yardımcı olmak için hangi hayat dersini verebilirsiniz?
– Her şey gereçte. Materyalle başlar, gereçle biter. Düzgün bir fikir değil, yeterli bir senaryo değerlidir. Zira âlâ bir senaryonuz varsa, yeteneği çeker, ona yetenek getirir. Hem babam Kirk Douglas’dan hem de Karl Malden’dan aldığım birinci ders bu. Mümkün olan en uygun oyuncularla çevrili olmak istiyorum. Paul Newman bunu çok yaptı. Etrafında en yeterli oyunculara sahip olmak istiyordu. Sahnede olmaktan kaygı duymuyordu. Modül onlardaysa, bırak gitsinler. “Temel İçgüdü”yü çekerken, Sharon Stone’un harika ve bu rolde şahane olduğu açıktı. Bence sorun, materyalin uygun olduğundan emin olmak ve kendi rolünüz için çok fazla endişelenmemekten geçiyor. Zira şayet güzel bir materyalse, uygun insanları çekecektir. Öteki bir şey de kendinizi mümkün olan en güzel beşerlerle çevreleme ruhunu yakalamaya çalışın. Zayıflatmaya yahut uzaklaştırmaya çalışmayın. Onlara yardım edin, destekleyin. Onları cesaretlendirin, onlara yardım edin, dayanak verin, rahatlamalarını sağlayın. Bu yüzden, yeni sloganım “Ahmaklara hayır” oldu.


Babam o kadar da makûs biri değilmiş diye düşündüm
◊ Ünlü bir babayla büyümek her vakit kolay olmamıştır sanırım… Başarılı bir aktörün oğlu olmak kendi yolunuzu çizerken sizi nasıl etkiledi?
– Başlangıçta aşikâr bir kırgınlık vardı. Daima çalışıyordu ve nitekim ailesine ayıracak çok vakti yoktu. Sanırım kendi aileme sahip olacak ve biraz daha düzgün anlayacak yaşa gelene kadar buna içerlemiştim. Sonra “O kadar da berbat biri değilmiş” diye düşündüm. Fakat ikinci kuşak olmanın avantajları var. Hayli sıra dışı bir adamdı. Sonra hayatının ilerleyen devirlerinde değişti ve çok çok yakın bir bağlantımız oldu. Kendimi çok fakat çok şanslı hissettim.
◊ Hiç babanızın çektiği sinemalardan tekrar yapmak istediğiniz oldu mu?
– Bu olağanüstü bir soru. Van Gogh’u canlandırdığı “Lust for Life” olabilir mesela. Çok uygundu lakin bir yandan da dokunması güç bir sinema… Açıkçası çekilmiş sinemaları tekrar yapmakla ilgili net bir planım yok. Daha çok orjinal şeyler düşünmeye çalışmak istiyorum.


Oyunculuk çocuklarıma büyükbabalarının vasiyeti
◊ Çocuklarınızın sizin müsaadeden gitmesiyle ilgili neler söyleyeceksiniz?
– Üç çocuğum da oyuncu olmak istiyor. Kızım şu an üniversite okuyor lakin onun da hayali oyunculuk… Bu bence çok yakın oldukları büyükbabalarının gerçek bir vasiyetiydi. Babamla sanırım birlikte 160’tan fazla sinema çektik. Bu mükemmel bir varoluş… İkinci kuşak olmak işin ne kadar güç olduğunu anlamanıza sahiden yardımcı oluyor. Her şey imza ve güneş gözlüğü değil. Bu sahiden çok güç bir iş ve projeleri tamamlamak için gereken mühlet açısından bir maraton zihniyetine gereksiniminiz var.
◊ Eşiniz Catherine Zeta-Jones ile sizi hiç kamera önünde görebilecek miyiz?
– Bir vakitler kamera önündeydik. “Trafik” sinemasının farklı kısımlarında yer aldık. Bunu yaptığında Carys’e gebeydi. Tekrar bunu yaşayacak bir şeyler bulmalıyız. “Güllerin Savaşı”nın yine çevrimi olabilir.