Tiyatro Alesta imzalı bir oyun olan “Fotoroman Kralı” izleyicileriyle buluşmaya devam ediyor. Ali Cüneyd Kılcıoğlu’nun yazdığı oyunda sahnede Orçun Ucal yer alıyor. Oyunun direktör koltuğunda ise Ahmet Şeninak oturuyor.
1970’lerin Türkiye’sinde geçen ve müzikli bir oyun olan “Fotoroman Kralı”, aşklarını Aşuk ve Maşuk kostümleri altında yaşamak zorunda olan iki kişinin, onlarla birlikte bütün bir semtin kıssasını anlatıyor.
“Fotoroman Kralı” yoluna alkışlarla devam ederken biz de oyunun direktörü Ahmet Şeninak’la konuştuk.
Ahmet Şeninak‘OYUNUN YAZIM SÜRECİ BİR BUÇUK, İKİ YIL SÜRDÜ’
“Fotoroman Kralı” nasıl ortaya çıktı?
“Fotoroman Kralı”, Ali Cüneyd Kılcıoğlu’nun yazdığı bir oyun. Yazım süreci boyunca da Orçun’la temas halinde olmuşlar. Aslında bu biraz da Orçun Ucal için yazılmış bir oyun. Bir buçuk iki yıl süren bir yazım süreci var. Benim bu süreçte oyunun yazıldığında haberim vardı lakin son hali bitene kadar oyunu okumadım. Biter bitmez de Orçun’a “O vakit ben yöneteyim, ne dersin?” dedim. Sonra dört aylık prova sürecimiz başladı.
Orçun Ucal’la nasıl bir ortaya geldiniz?
Orçun benim konservatuvardan sınıf arkadaşım. Aslında bu açıdan çok şanslıyız. Zira 4 yıl birebir sınıfta okuyup birebir dersleri aldık. Birlikte sahne çalıştık. O yüzden birbirimizi çok uygun tanıyoruz. Orçun’un Alesta’yı kurduğu vakitteki heyecanını biliyorum. Bütün oyunlarına harcadıkları emeği ve çabayı her vakit takdir etmişimdir. “Fotoroman Kralı”na kadar profesyonel manada hiç çalışma fırsatımız olmamıştı. O yüzden “Fotoroman Kralı”nın bizim için manası büyük.
“Fotoroman Kralı” hem müzikli hem de Ucal’ın birden çok karaktere girip çıktığı bir oyun. Oyunun hazırlık sürecine dair bize neler anlatmak istersiniz?
“Fotoroman Kralı” metnini birinci okuduğumda çok beğendim. Okuma provalarına başladığımızda biraz korkmaya başladım. Zira altı farklı karakter ve müzikler var oyunda. Bu karakterlerin her biri aslında o periyoda ilişkin karakterler. Müzikler o periyoda ilişkin müzikler. O yüzden o periyodu araştırmaya başladım. O devirde gerçekleştirilen röportajlar bulmak en büyük talihim oldu. Zira Ayı Bayram, Esengül, İrfan ve öbürleri hepsi o röportajlardaki karakterlerden çıktı biraz da. Müzikler kısmına geldiğimizde Onur Keskin bize müziklerin kaydını birinci başta kendi sesinden, “Böyle bir şey düşünüyorum, siz ne dersiniz?” diye attığında gözlerimizin dolduğunu hatırlıyorum. Sonra kayda girdik ve Orçun’un sesiyle daha da hoş oldu. Müziklerin iki versiyonu var, hem vokalli hem vokalsiz. Çok büyük sahneler dışında Orçun tüm müzikleri canlı söylüyor. Tüm bu müziklerin ve Aşuk Maşuk dansının koreografisini yapan kişi ise yeniden okuldan dans hocamız Seçil Demircan. Aslında oyun tek kişilik bir oyun. Orçun altı farklı karakteri canlandırıyor. Ancak sahnede bir kişi daha var. O da Hilal Polat’ın tasarladığı Maşuk kostümü. Tek gözü ve yanağındaki beniyle bütün oyun boyunca bize bakıyor.
‘HÂLÂ SİYASAL ÇATIŞMALARDAN ÖTÜRÜ SAF BEŞERLER ZİYAN GÖRÜYOR’
Oyun 1970’lerden itibaren Türkiye’nin farklı açılardan fotoğraflarını çekiyor ve bütün bu fotoğrafları bir ortaya getirdiğimizde karşımıza siyasal, sınıfsal, kültürel bir tablo çıkıyor. Bu hususta neler söylemek istersiniz?
50 yıl evvelce bahsediyoruz aslında. Fakat baktığımızda maalesef ki değişen hiçbir şey yok. Hâlâ birebir şeyleri yaşıyoruz. Keşke ben oyunu okuduğumda, “Aaa, Türkiye’de bu türlü şeyler mi yaşanıyormuş!” diyebilseydim. Yahut seyirci izlediğinde, “Ne makûs zamanlarmış!” diyebilseydi. Lakin maalesef değişen pek bir şey yok. Hâlâ iki insanın birbirine olan aşkı genel olarak bir sorun. Hâlâ siyasal çatışmalardan ötürü suçsuz beşerler ziyan görüyor. Hâlâ bir kişinin konutunda on kamera varken oburunun her yağmurda çatısı akıyor. Değişen bir şey yok.
‘AŞUK MAŞUK KOSTÜMÜ İÇİNDE YAŞANAN BİR AŞK’
Cem, birlikte Aşuk ile Maşuk oynadığı İrfan’a aşık olur. Aşuk ile Maşuk, bir yandan onların “norm dışı” aşklarına bir yandan da toplumsal çabaya takviye olur. Tabiri caizse bir kalkan üzeredir. Buradan bakınca Aşuk ile Maşuk’un bir direniş simgesine dönüştüğünü söyleyebilir miyiz?
Aşklarını Aşuk Maşuk kostümü içinde yaşayan iki insan. Aşklarını toplum içinde kendilerini göstermeden yaşayabilen iki insan. Bu aslında çok hüzünlü bir öykü. Lakin onların içinde her şeyin hoş olacağına dair bir umut var. Etraflarında yaşanan tüm olaylara karşı onlara kalkan olan şey aslında umut. Her şeyin daha hoş olacağına dair olan inançları. Kendi memnunluğu için değil, herkesin memnunluğu için bir şey yapmak. Bunun için ellerinde yalnızca dans etmek ve fotoroman çekmek var. Onlar da ellerindeki tüm imkanları sonuna kadar kullanıyorlar.
‘AİLE KAVRAMININ İÇİ BOŞALTILDI’
Bu karmaşada birbirine dayanak olan insanların münasebeti de çok etkileyici. Dayanışma ve direniş, sonucu ne olursa olsun insanlara güç veren, onları aile haline getiren bir şey üzere, ne dersiniz?
Aile kavramı, son vakitlerde çok içi boşaltılmış bir kavram oldu bence. Üç gündür tanışan beşerler, “Aile üzere olduk!” diyor çabucak. Aile üzere olmak, bence çok fazla “rağmen”i içinde barındırıyor. Aslında birbirimizi çok sevdiğimiz için aile olmuyoruz etrafımızdaki şahıslarla. Birlikte başardığımız şeyler için aile oluyoruz. Birbirimizin her şeyini sevmesek de aile oluyoruz. Cem’in kendisine kurduğu aile de aslında bu türlü bir aile. Kusurları olan lakin birlikte olduklarında güçlü olunan bir aile.
“Fotoroman Kralı” yönettiğiniz birinci oyun. Bundan sonra sizi hangi oyunlarda göreceğiz?
Ben okuldan mezun olduktan sonra tiyatro yapmadım aslında. Daha çok kamera önüne yöneldim. Yanlışsız metin ve hakikat insan olduğunda da balıklama atladım. Bu sene iki oyun yapacağım, birinde oynayacağım, birini yöneteceğim diye bir niyetim yok. Lakin şayet hakikaten içime sinen, sahiden umut veren, oyundan çıktıktan sonra insanları dönüştüren bir oyun olursa çok isterim.
Eklemek istediğiniz diğer bir şey var mı?
Bu röportaj için size ve grubunuza çok teşekkür ederim. Tiyatro oyunlarını daha görünür kıldığınız için çok memnunum. Daha umutlu olduğumuz yıllara kavuşmak dileğiyle.